Δεν μπορεί παρά μια μέρα να μεγαλουργήσει...

Ας είμαστε ρεαλιστές. Από τον φετινό Παναθηναϊκό δεν μπορούμε να απαιτούμε πολλά πράγματα. Τους λόγους τους έχουμε εξηγήσει αναλυτικά αρκετές φορές μέσα από το Greenzone, οπότε καλύτερα να μην τους επαναλαμβάνουμε.

Παρόλα αυτά, και διαθέτοντας ίσως το ελλιπέστερο και λιγότερο ποιοτικό ρόστερ των τελευταίων ετών, το Τριφύλλι κατάφερε να μη χάσει στην έδρα του από ομάδες όπως η Τότεναμ, η Λάτσιο, και η Μάλαγα. Τυχαίο; Δε νομίζω...

Χωρίς να θέλω να μειώσω τον ποδοσφαιριστή Χοσέ Τοτσέ, το τέρμα της ισοφάρισης δεν το πέτυχε αυτός. Το πέτυχαν μαζί, ο ΚΟΣΜΟΣ και η ΦΑΝΕΛΑ.

Παρά τις πωλήσεις, τις αναίτιες αποχωρήσεις και τους μυστηριώδεις τραυματισμούς βασικών ποδοσφαιριστών του, την κακή ψυχολογία και φυσικά τα οικονομικά και διοικητικά προβλήματα, ο Παναθηναϊκός αντιστέκεται, προσπαθεί, παλεύει. Με ό,τι έχει και όπως μπορεί. Με τον Χοσέ Τοτσέ, τον Μπρούνο Φορναρόλι και το Σπύρο Φουρλάνο. Έστω.

Πόσο ΜΕΓΑΛΗ φανέλα έχεις τελικά Παναθηναϊκέ;

Αλήθεια, ποια άλλη ομάδα θα κατάφερνε, με αυτά και άλλα τόσα προβλήματα, όχι μόνο να επιβιώνει αλλά και να παλεύει στα ίσα ομάδες που πρωταγωνιστούν στο Καμπιονάτο και την Πρέμιερ Λιγκ;
Πριν κάποια χρόνια, την περίοδο που είχαμε στον πάγκο τον αείμνηστο Γιάννη Κυράστα και τον Σέρχιο Μαρκαριάν, συνηθίζαμε με έναν φίλο να λέμε πως ο Παναθηναϊκός έχει τόσο βαριά ευρωπαϊκή φανέλα που εάν πετάξεις 11 πράσινες φανέλες στο χορτάρι, αυτές θα σηκωθούν, θα αγωνιστούν μόνες τους και στο τέλος θα σου πάρουν και αποτέλεσμα.

Μπορεί μία ισοπαλία, όταν βρίσκεσαι πίσω στο σκορ για 89 λεπτά, να μη φέρνει την ευτυχία, αλλά σου αφήνει γλυκειά γεύση. Όταν όμως έληξε το παιχνίδι σκέφτηκα πως εκείνη η ομαδάρα της περιόδου 2000-2003 που διέλυσε ο τότε ιδιοκτήτης με αφορμή τη Ριζούπολη και που χρειάστηκε να έρθει η πολυμετοχικότητα για να ξανακάνει πορεία ο Παναθηναϊκός, έδειξε στις υπόλοιπες ελληνικές ομάδες καθώς και στην Εθνική Ελλάδας τον τρόπο για να παίρνει κανένας σπουδαία αποτελέσματα στα ευρωπαϊκά σαλόνια από συλλόγους με πενταπλάσια και δεκαπλάσια μπάτζετ από αυτήν, ε, αυτή η ομάδα, την αποψινή Λάτσιο «την είχε για πρωϊνό». Αμφιβάλλει κανένας;

'Οπως και να χει, δεν πανηγυρίζουμε για μία ισοπαλία. Δεν ταιριάζει στο προφίλ μας. Αντίθετα, προβληματιζόμαστε με το γεγονός πως κάποιοι που έχουν ονοματεπώνυμο και παρατσούκλι, δε θέλησαν ποτέ να δώσουν αυτό το κάτι παραπάνω σε αυτή τη φανέλα, ώστε να φτάσει εκεί που πραγματικά μπορεί.

Ας μην ξεχνάμε πως αυτή η φανέλα βοήθησε κάποτε έναν Γιόσου Σαριέγκι να ταπεινώσει μέσα στην έδρα του τον σχεδόν ανίκητο Ζοζέ Μουρίνιο, ή έναν Λουκά Βύντρα να «σβήσει» τον τότε καλύτερο ποδοσφαιριστή του κόσμου, τον Ροναλντίνιο. Σκεφτείτε λοιπόν τι θα μπορούσαν να πετύχουν φορώντας την, ποδοσφαιριστές μεγαλύτερης αξίας από τον «φιλότιμο» Βάσκο και το «πολυεργαλείο» Βύντρα...

Το λευκό Τριφύλλι στην πράσινη φανέλα όμως είναι πάντα ΕΔΩ και θα περιμένει μέχρι κάποιος, όπως κι αν λέγεται αυτός, να το πάρει από το χέρι και να το φτάσει εκεί που είναι ταγμένο να ξαναβρεθεί, στην κορυφή της Ευρώπης. Ουτοπία το λέτε αυτό; Ρομαντισμό; Εγώ προσωπικά το λέω φυσική συνέχεια των πραγμάτων. Γιατί...«μια ομάδα, με τόσο ηρωικούς οπαδούς, δεν μπορεί παρά μια μέρα να μεγαλουργήσει»...

Το είπε κάποτε με δάκρυα ένας Άγγλος ποδοσφαιριστής μας, ο Μπαρνς, βλέποντας τον Γιώργο Καλαφάτη, έχοντας υποστεί βαρύ κάταγμα στο πόδι, να συνεχίσει να αγωνίζεται μέχρι που έπεσε λιπόθυμος. Ο Μπαρνς τότε μίλησε για «ήρωες παίκτες». Αν ζούσε σήμερα θα μιλούσε για «ηρωικούς οπαδούς».

Γιατί παρά τον ανελέητο πόλεμο, και τις συνεχείς απογοητεύσεις και προδοσίες εκ των έσω, η Θύρα 13 συνεχίζει να είναι «αυτό που δεν μπορείς να φανταστείς».

Και κάποτε,θα έρθει νομοτελειακά η στιγμή που ο κόσμος του Παναθηναϊκού θα αποζημιωθεί για τους αγώνες που έκανε και συνεχίζει να κάνει. Κάποτε θα έρθει η ώρα που θα πάει στο ταμείο για να εξαργυρώσει τις τόσες και τόσες πίκρες που έχει υποστεί, με μία τεράστια χαρά. Το αξίζει και με το παραπάνω.